بررسی روانی واجی و روانی معنایی در سالمندان سالم فارسی زبان

اهداف: اختلالات شناختی و زبانی از جمله مشکلات واژه یابی در سالمندان شایع است. روانی کلامی یکی از اولین کارکردهای شناختی است که در جریان فرایند سالمندی زوال می یابد. با توجه به نبود هنجارهای روانی کلامی در سالمندان طبیعی فارسی زبان، هدف مطالعه حاضر بررسی روانی کلامی در افراد بالای 60 سال فارسی زبان بود. مواد و روش ها: در این مطالعه مشاهده ای، 90 فرد سالمند بالای 60 سال (45 زن و 45 مرد) به دو گروه سالمند جوان (60 تا 74 سال) و سال خورده (75 تا 90 سال) و سه گروه تحصیلی (>5 سال، 6 تا 12 سال و >12 سال) تقسیم شدند. آزمون روانی کلامی در دو بخش روانی معنایی شامل نام بردن مقوله های حیوان و میوه و روانی واجی شامل نامیدن کلماتی که با واج های /ف/، /آ/ و /س/ شروع می شود، در مدت زمان 60 ثانیه اجرا شد. پاسخ افراد با ضبط صوت ثبت و نگارش شد و سپس با استفاده از روش ترویر مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. داده های به دست آمده با استفاده آزمون غیرپارامتریک تی مستقل، تحلیل واریانس یک طرفه و ضریب همبستگی پیرسون تحلیل شد. یافته ها: یافته های حاصل از پژوهش نشان داد که تفاوت میان عملکرد روانی واجی و معنایی در بین دو جنس مذکر و مؤنث معنادار نیست، اما میانگین عملکرد روانی معنایی و روانی واجی در بین دو گروه سنی معنادار بود (p<0/001). همچنین بین سن و عملکرد انتقال همبستگی معکوس و معناداری به دست آمد (r=0/46 و p<0/01) و تحصیلات همبستگی مثبت و معناداری بر عملکرد انتقال نشان داد (r=0/36, p<0/01). نتیجه گیری: نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که عملکرد روانی معنایی و روانی واجی با افزایش سن کاهش و با افزایش تحصیلات افزایش می یابد، اما جنسیت بر آن تأثیری ندارد. به نظر می رسد لازم است در توانبخشی آسیب های زبانی در سالمندان نظیر زبان پریشی، موضوع افت توانمندی روانی کلامی در اثر افزایش سن درنظرگرفته شود.